Yvonne en haar verslaafde moeder
‘’Mijn moeder was verslaafd aan de alcohol. Ik was onbewust haar hulpverlener geworden. In een dronken bui werd ze een ander persoon en regelmatig deed ze mij pijn. Ik was pas 18 jaar oud.''
Huiselijk geweld komt ook in Heusden voor. Maatschappelijk werkers van Bijeen Heusden zetten zich in om het geweld te stoppen en naar oplossingen te zoeken. Soms kunnen we weer zorgen voor een veilige situatie van waaruit gewerkt kan worden aan de relatie, soms is dat niet haalbaar. Prioriteit van de hulpverlening is altijd de kinderen veilig stellen. Maar of een relatie gered kan worden? Dat is vaak een zoektocht. Zoals bij dit verhaal.
Dit is het verhaal van Yvonne*, die probeert volwassen te worden, maar merkt dat de relatie met haar moeder Toos* niet gezond is, ze gaat eraan kapot. Haar moeder is verslaafd aan de drank en daardoor zit Yvonne in een tweestrijd. Kan ze een eigen leven opbouwen? Of moet ze thuis blijven om haar moeder te redden van haar verslaving?
Ze vertelt: “Ik trok de fles drank uit mijn moeders hand en probeerde hem leeg te gooien in de gootsteen. ‘Nee’, schreeuwde ze. Ze duwde me aan de kant en de fles viel uit mijn handen. Ik voelde in eerste instantie nog niets, maar zag toen dat er druppels bloed uit mijn hand sijpelde. Ik schrok en werd bang. Een rilling liep langs mijn rug. ‘Kijk nou wat je gedaan hebt, dat krijg je er van!’ beet ze me toe. Ze duwde me. Het deed pijn. Ik zocht snel naar een verbanddoos, maar ik begon sterretjes te zien. Ik ging snel op de bank liggen en hield de wond dicht. Toen ik weer helder kon zien heb ik het bloeden pas echt kunnen stoppen door de wond te verbinden. Mijn moeder was nergens te bekennen.
Ik weet dat ze gelijk heeft, ik moet me er ook niet mee bemoeien. Toch heb ik het gevoel dat ik voor mijn moeder moet zorgen, in plaats van zij voor mij. Ik moet ervoor zorgen dat zij van de drank afblijft. Zo keek ik ernaar. Maar, zo zou het toch niet moeten zijn? Dit keer ging het echt te ver vond ik. Maar als ik eerlijk ben, gaat het heel vaak te ver. Door die drank, wordt ze een ander persoon, onredelijk en boos. Ze kent haar grenzen niet meer.
Als ik terugdenk aan al die keren dat ik me alleen heb gevoeld, in de steek gelaten, voel ik een enorme leegte van binnen. Als mijn moeder zei dat ze een eind aan haar leven ging maken, dan ging ik zelf ook door een hel. Doordat ik altijd zo voor mijn moeder heb willen zorgen, ben ik vergeten voor mezelf te zorgen. Ik liep vast op school door concentratieproblemen. Ik voelde me ook tekort gedaan, boos en somber maar dat durfde ik eigenlijk niet te zeggen..
Ik weet niet hoe het met mij afgelopen was als ik niet met mijn maatschappelijk werker van Bijeen Heusden hierover had kunnen praten. Ik heb van haar geleerd om trouw aan mezelf te zijn en tóch mijn moeder de helpende hand te reiken. Blijkbaar kan dat allebei.
Ik heb geleerd om mijn eigen gevoelens en behoeften weer toe te laten, en grenzen te stellen. Ik heb geleerd me niet teveel meer te bemoeien met mijn moeders leven. Daardoor hebben we nu ook geen ruzie meer met elkaar. Ik help haar wel, maar dat is iets anders dan haar proberen te dwingen. Door de inzichten die ik van mijn maatschappelijk werker heb gekregen, zie ik weer een toekomst voor mezelf. Ik heb mijn studie af kunnen ronden en ik ben sinds een paar maanden aan het werk. Ik ben soms heel verdrietig als ik op mijn werk ben, dan loop ik even vast. Dan krijg ik weer berichten van mijn moeder, dat ze me nodig heeft en dat ik moet komen. Nu durf ik te zeggen ‘mam, we hebben maandag afgesproken, dan gaan we samen koffie drinken en dan kunnen we het erover hebben’. Mijn werkgever weet van mijn situatie en heeft er veel begrip voor. Het is echt fijn dat mij steunen als ik wat stiller en teruggetrokken ben.
Ik zou achteraf willen dat ik eerder de hulp van Bijeen had gezocht. Wat heb ik lang in mijn eentje geworsteld, en niemand die ik in vertrouwen kon nemen. Ik ben nu weer haar dochter, en ik zal er voor haar zijn, maar wel binnen mijn mogelijkheden.
Ik ben nu begonnen met schrijven om te verwerken wat ik heb meegemaakt. Het geeft mij meer rust. Misschien ga ik wel een soort boek schrijven voor mezelf. Deze uitlaatklep helpt om mijn opgekropte gevoelens te delen. Daardoor kan ik werken aan mijn herstel. De maatschappelijk werker heeft mij laten zien waar ik antwoorden kon vinden op vragen die bij mij leefde. Daar ben ik heel dankbaar voor. ”
*Vanwege privacy-redenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. We hebben toestemming om dit verhaal te delen.
Mocht je iemand herkennen in dit verhaal? Zoek dan professionele hulp via Bijeen Heusden. Heb je direct hulp nodig? Bel dan met 112!